Cuenca

Gisteren uit Logroño vertrokken naar Cuenca. Ongeveer 500 km. Eerst bijna 400 km. pal naar het zuiden tot bijna bij Madrid. Het eerste uur was het landschap schitterend: heuvelachtig en allemaal wijngaarden, zooo mooi! Door de vele bochten schoot ik niet echt op. Gelukkig was er weinig vrachtverkeer. Om 16.00 uur was ik in Cuenca. Ik had al van zoveel mensen gehoord dat dat zooooooo’n mooi stadje is, dat ik dat toch ook nog maar even heb meegepakt.

Het oude deel stamt uit 1200 en is boven op een rots gebouwd. Het staat bekend om zijn “hangende huizen” en inderdaad staan veel huizen op het randje en hangen de balkons boven de diepe kloof. Het hoogste deel ligt op 1300 meter. Het was gisteren de heetste dag van de hele reis (42 graden)en het was dus zweten om omhoog te sjokken naar de Plaza Mayor. Meteen neergestort voor een koud pilsje. Oh wat had ik een dorst! Ik heb eigenlijk nooit dorst, maar nu kon ik wel blijven drinken. Ik ben maar overgegaan op water, want ik moest natuurlijk wel bij de les blijven.

Hoe diep kan een mens zinken, maar op de Plaza Mayor ben ik in zo’n rood toeristentreintje gestapt, omdat ik niet de fut op kon brengen om nog eens verder te klimmen naar het hoogste punt van de oude stad, terwijl ik dat natuurlijk wel wilde zien. De tour duurde 5 kwartier. Via de oordopjes kreeg iedereen uitleg in de gewenste taal, maar ik heb ze uitgedaan, want ik kon geen eeuw, moskee, klooster,kasteel, kathedraal meer hoooooooooren! Gewoon een beetje zitten soppen in dat bloedhete treintje (geen airco!!!!!) Zo kreeg ik op een makkelijke manier toch alles te zien. Oh wat het ligt het daar prachtig. Eenmaal boven, gewapend met water, ben ik weer uitgestapt en heel rustig naar beneden gewandeld. Op de Plaza Mayor wat gegeten en toen op het plein gewacht tot het ging schemeren, want ik wilde alles ook zien met de lichtjes aan. Sprookjesachtig mooi.

En nu ga ik ontbijten en naar huis rijden. Nog ruim 300 kilometer.

Ik ben drie weken weggeweest, maar het lijken wel drie maanden. Ik heb zoveel verschillende dingen gezien. Ik vond het een fantastische reis. Vooral de afwisseling tussen cultuur en natuur vond ik geweldig.

Ik wil jullie weer bedanken voor alle reacties. Het is erg leuk om die te lezen. Ik hoop dat jullie via mijn verhalen mee hebben kunnen genieten van dit schitterende deel van Spanje. Voor wie het nog niet heeft gezien, het is een absolute aanrader.

Dit blog gaat sluiten. Als je al uitkijkt naar het volgende dan hoef je niet zo lang te wachten. Op 6 september vertrek ik weer voor een reis naar de oostkust van de V.S. Beginnend en eindigend in New York en met een bezoek aan de Niagara watervallen.

Laatste dag in La Rioja

Wat was hetweer een schitterende dag vandaag. Twee supermooie dingen bezocht.

Eerst die k..parkeergarage uit zien te komen! Gisteren was het weer lachen. Ik kwam in die garage en ik moest naar 67. Maar de telling ging zo onlogisch, want de deur van de lift was bij 125. Nou ja, ik ben maar gewoon gaan rondlopen tot ik uiteindelijk bij 67 uitkwam. Ook nu moest ik eerst weer achteruit rijden om de bocht omhoog te kunnen maken. Ben ik daar net mee bezig, komt er eentje van boven naar beneden denderen. Het scheelde niet veel of ik was geplet. Even diep zuchten en toen de frisse lucht weer in. Nou ja fris, het was alweer tegen de 40 graden. In de auto met de airco merk je dat natuurlijk niet en ik genoot van het schitterende landschap! Ik had geen zin in weer een stadje. Ze zijn allemaal even leuk, maar ik heb er voorlopig wel genoeg gezien! Toen zag ik ineens een bordje met “Wijnmuseum” erop bij het stadje Briones. Ik ga niet zo graag naar musea. Ik verveel me altijd heel gauw en ik krijg er altijd hoofdpijn. Maar nu vond ik het wel een goed idee, want daar was vast airco!!! Nou het was een van de mooiste musea, die ik ooit heb gezien. De Unesco heeft het zelfs bestempeld als het mooiste wijnmuseum ter wereld! Volgens mij klopt dat, al heb ik ze natuurlijk niet allemaal bezocht. Het heet Vivanco. Dat is de naam van een familie, die al eeuwen wijn maken. Behalve dat zijn twee broers begonnen met het ontwikkelen van een museum, waar werkelijk alles over wijn belicht wordt. En hoe: het is een schitterend modern gebouw van 5 verdiepingen, die ook allemaal weer ondergronds zijn gebouwd om het landschap zo min mogelijk te belasten. Er zijn 5 enorme zalen met een bepaald thema. Natuurlijk alles over het maken van wijn. Alles wordt uitgelegd via duidelijke korte films. Het staat vol met alles wat met de wijn productie te maken heeft vanaf vroeger tot nu. Oude persen, manden, gereedschappen enz. Echt schitterend. Maar ook een zaal waar je kunt zien hoe de vaten worden gemaakt, de kurken, de etiketten, de flessen. Prachtige oude foto’s, oud glas uit de Egyptische, Griekse, Romeinse tijd. Alles authentiek. Ook een zaal met kunst, waar wijn in voorkomt: mozaïeken, schilderijen, beelden, muziek, films zo volledig en mooi uitgestald.

Een zaal met meer dan 3000 kurkentrekkers van heel oud tot supermodern. Alle soorten en maten glazen. Ik heb werkelijk mijn ogen uitgekeken. En......... ik was daar helemaal alleen. Onbegrijpelijk zo’n mooie plek. Het is gewoon niet genoeg bekend. In mijn reisgids stond het ook niet. Het was puur toeval dat ik daar naarbinnen ging. Buiten was nog een gigantische tuin van Bacchus met meer dan 200 druivensoorten van over de hele wereld.

Toen was het tijd voor het volgende hoogtepunt: de winetasting tour in de winery van de Marqués de Riscal. Het oudste wijnhuis van de Rioja streek. Ze zijn begonnen in 1858. De klapper daar is het 5 sterrenhotel wat op het landgoed is gebouwd door Frank Gehry. Je gelooft je ogen niet zo bijzonder is het. Het heeft ook weer die golvende vormen met titanium platen net als bij het Guggenheim, alleen zijn ze nu roserood, goud en zilver. Het rood verwijst naar de wijn, het goud naar het netje wat om de flessen zit en het zilver naar het lood aan de bovenkant van de fles. In een interview op film zei hij dat wijn altijd iets feestelijks is, het wordt meestal gebruikt bij blijde gebeurtenissen. Nou als je net gebouw ziet word je er heel blij van, tenminste ik wel en velen met mij. Het ligt aan de rand van het dorpje Elciego. Aan die kant heeft hij stenen gebruikt, waar ook de kathedraal en de dorpshuizen van zijn gemaakt, jit respect voor het verleden en aan de kant van de wijnvelden is hij helemaal los gegaan. Wat een feest van vormen en kleuren! Ik zou daar best een nachtje hebben willen slapen.

De rondleiding was een beetje hetzelfde als gisteren en ook de proeverij. Als je die mensen moet geloven dan proeven ze zowat de hele fruitkraam in die wijnen: appel, peer, aardbei, framboos enz. enz. Ik ben een wijnanalfabeet, want ik proef dat allemaal niet. Ik proef maar één ding of ie lekker is of nooit. En ze waren lekker!!

Wat een schitterende dag!

Morgen mijn laatste stop: Cuenca. Daar blijf ik 1 nacht en zondag ga ik weer thuis achter de geraniums zitten!

Rioja

Gisterochtend mooi León verlaten en op weg gegaan naar Logroño in de provincie La Rioja. Ik wilde tijdens mijn rondreis natuurlijk die wijnstreek niet overslaan. Het was ongeveer 350 kilometer rijden. Een eitje, alles vlak, bijna rechte wegen, dus de cruisecontrol erop en karren maar! Langs de weg liep bijna overal het pad, waar de pelgrims overheen liepen. Ik kwam er dus heel veel tegen en oh, wat moesten ze nog een eind! Het was tegen de 40 graden op die hoogvlakte, geen zuchtje wind en helemaal geen schaduw!

Ik had met Reyes afgesproken dat ik rond 15.00 uur bij haar appartement zou zijn. Dank zij de GPS is dat gewoon te plannen, dus om 14.59 uur zei TangoTruus dat de bestemming was bereikt. Tja, daar had ik onderhand ervaring mee. Want de bestemming is dan wel bereikt, maar soms moet je nog een poort door, soms is er een speeltuintje voor de deur, nou het is soms echt zoeken. Hier bij Reyes had ik geen idee waar ik naartoe moest, maar ze appte, want ze had me langs zien komen. Ze kwam naar beneden, want het bleek een flatgebouw te zijn, waar ik terecht kwam. Onder de flat was een parkeergarage. Ze stapte bij me in en wees me de weg, anders had ik het nooit gevonden! Ze sprak alleen maar rap Spaans. We kwamen in de krapste parkeergarage waar ik ooit in geweest ben! Eerst kaarsrecht steil naar beneden, toen een nauwelijks te nemen scherpe bocht naar rechts. In die bocht moest je de afstandsbediening gebruiken om de deur te openen. Ik reed en zij deed de rest, terwijl ze allemaal aanwijzingen rebbelde. Ik moest linksaf en na een paar meter zei ze dat ik achteruit moest. Ik begreep er niks van. Was linksaf soms niet goed geweest? Nu kun jij mij op de meest enge bergweggetjes laten rijden of door de meest smalle steegjes, over 10 baans snelwegen, geen enkel punt, maar zoals eeuwen geleden mijn rijexaminator zei:”U kunt uitstekend rijden, maar inparkeren en achteruit rijden zijn Uw zwakke plekken!” De goede man had gelijk!! Dat is altijd zo gebleven! Ondanks de achteruitrijcamera en de piepjes, presteer ik het nog om bijna tegen pilaren en stoepjes aan te knallen! Dus om het achteruitrijden nu te vermijden, dacht ik slim te zijn en eegens in die krappe garage te gaan keren. “No, no” riep Reyes! ( jammer dat ik hier geen filmpje van heb!) Waarom mag ik nou niet keren???? Eindelijk werd het me duidelijk: ik moest nog een level lager! En als ik meteen naar rechts was gegaan, was het onmogelijk om de scherpe bocht rechts naar beneden te kunnen halen. Dus ik moest eerst achteruit en vanuit die positie gaat het wel. Dus iedereen, die op level -2 staat, moet die handeling verrichten.

We moesten naar plaats 67. Toen de auto daar stond moesten we naar plaats 105 waar een deur was, die je met een sleutel moest openen. Achter die deur was een lift. Voordat die het deed moest je die ook activeren met een sleutel. En toen kwamen we precies bij het appartement op 4 hoog uit! Mijn god, wat een operatie! En nu was Reyes erbij, maar vandaag moest ik het natuurlijk alleen doen!

Ik kwam in een prachtig appartement. Heel groot en gerieflijk en goed internet!!!!!! (Ik word nog steeds met appjes bestookt door Lourdes (van dat vreselijke appartement in León) dat ik toch wel het meest afschuwelijke mens ben, die er op aarde rondloopt om haar “villa” zo af te kraken. Tja, natuurlijk is het niet leuk om negatievereacties te krijgen, maar ik zou zeggen, doe er je voordeel mee!

Hier is het allemaal piekfijn in orde. Er stond een lekkere fles Rioja in de koelkast. (Rood! dat zijn wij niet zo gewend van rode wijn, maar hij is (was, want hij is op!) heerlijk. Alles werd in rap Spaans uitgelegd en weg was Reyes.

‘sAvonds nog even het stadje in geweest. Ook weer zo’n schattig Middeleeuws plaatsje. En hier waren de pintxos straatjes weer terug. Hier was het opvallend dat veel barretjes maar 1 soort hapjes verkochten, dus bijv. alleen spiesjes, of toast met champignons of patatas bravas. Wat ook opvalt, eigenlijk de hele reis al, dat je nergens muziek uit de winkels of de bars hoort en ook geen straatmuzikanten. Je hoort alleen het geroezemoes van de mensen, want ook hier is het oude centrum autovrij.

Tja en dan vandaag: GEWELDIG!!!!!!!!!!!!

Ik had al gelezen dat de regering na de crisis van een aantal jaren geleden, deze streek een oppepper wilde geven. Het is begonnen met Bilbao. Dat was een vieze industriestad, maar door de komst van het Guggenheim is die stad helemaal booming. Zo ook wilde men de Riojawijn naar een hoger plan brengen. Er is heel veel in geïnvesteerd en met succes. Er kwam een aantal wijngaardeigenaren, die met subsidie serieus werk gingen maken van de druiventeelt. Ze namen ook moderne architecten in de arm om heel aparte bodega’s te ontwerpen. 2 daarvan heb ik vandaag bezocht. Ongelooflijk bijzonder: de eerste ligt op een heuvel en zie je dus al van ver liggen. Het enige wat je ziet is een grote rechthoekige glazen ruimte met een trap ernaartoe. Binnen is de ruimte (zo’n 40x25 meter) helemaal leeg op wat feautuils en banken na. Je hebt dus een schitterend onbeperkt uitzicht over de wijngaarden. De architect is Iñaki Aspiazu. Hij is een Bask. Zijn idee was om de omgeving zo min mogelijk te “vervuilen” met een bodega. Dus het hele proces van wijnmaken speelt zich af onder de grond in 7 verdiepingen. In totaal 40 meter diep. Heel indrukwekkend door zijn eenvoud! Ik had daar een winetasting tour geboekt. Heel veel verhalen over het maken van wijn en daarna proeven. 1 wit en 1 rood met bijpassende hapjes. Jammie,jammie!

De volgende winery is ontworpen door Santiago Calatrava. Die architect kennen jullie waarschijnlijk wel en anders maar even googelen.

Ook dat was een onvoorstelbaar bijzonder gebouw. Calatrava heeft zich laten inspireren door de omgeving. Het dak is golvend net als de bergen erachter. De rand van het dak is helemaal afgewerkt met zilverkleurige plaatjes blik? Van uit de verte lijken ze net blauw net als de lucht erboven. Zoooo mooi! Die winery was gesloten. Ja eigenlijk moet je hier natuurlijk in september, oktober zijn als de oogst bezig is.

Morgen heb ik weer een winetasting tour geboekt in een gebouw van Frank Gehry (de architect van het Guggenheim) Onze Frank is niet van het opgaan in het landschap. Dit gebouw knalt eruit, heb ik op plaatjes gezien. Ik ben heel benieuwd!

Tot morgen!

León, een juweeltje

Vandaag de hele dag in León doorgebracht. Heerlijk! Vanochtend vroeg, was alles nog uitgestorven. Nog een beetje koel ook. Rond een uur of 11 komt de boel een beetje tot leven. In een mum van tijd zitten alle terrassen vol en dat zijn er wat! Om 10.00 uur ben ik eerst naar het casa de Botines gegaan. Het door Gaudi ontworpen woonhuis. Hij heeft het gebouwd in opdracht van 2 zakenmensen, die in textiel handelden. Het zakelijke gedeelte was op de benedenverdieping en het woongedeelte op de tweede en derde verdieping. Later is het een bank geworden. De bankeigenaren hadden geen boodschap aan alle subtiliteiten van Gaudi. Dus alles werd eruit gesloopt en zakelijk ingericht. Later heeft een stichting het overgenomen en het pand weer in oude luister hersteld. Op de eerste verdieping is een heel interessante tentoonstelling ingericht over het leven en werken van Gaudi. Ik heb dat al eens gezien in Barcelona, maar het geheugen een beetje opfrissen kan geen kwaad!

De oude stad, die door de Romeinen is gesticht is nog voor een groot gedeelte ommuurd met enorm dikke muren en heel veel bastions. Het moet een onneembare vesting zijn geweest. Inmiddels was de horde pelgrims naar Santiago ook ontwaakt en een lange karavaan liep door de hoofdstraat van León, nog een kleine 300 kilometer te gaan. Je kunt ze herkennen aan de Jacobsschelp op hun rugzak. Sommige pelgrims waren zo zwaar bepakt dat ze helemaal voorover liepen. Hoe die ooit Santiago levend moeten bereiken is mij een raadsel. Het was alweer bloedheet en het laatste stuk gaat over de hoogvlakte, dus heel weinig beschutting. Sommigen hadden alleen een klein rugzakje om. Sommigen op enorme bergschoenen en anderen op slippertjes. Heel leuk om te observeren. Nou ik ben blij dat ik niet hoef! Ik hield me staande door steeds op een terrasje neer te strijken. ‘sMiddags even een klein siëstaatje en dan maar weer lekker slenteren en mensen kijken. Over het algemeen zijn de bezoekers Spanjaarden. Je hoort heel weinig andere talen spreken. De pintxos bars heb je hier niet, maar hier krijg je bij elke consumptie gratis een tapas. En niet zo’n miezerig schaaltje pinda’s, nee ik kreeg bij mijn wijntje een pistoletje met een plak tortilla erop. Na twee wijntjes en 2 tapas zat ik bomvol. Die sfeer ‘savonds is zo heerlijk. De ergste hitte is voorbij, maar het blijft zwoel. De muren stralen hun warmte nog heel lang uit.

En dan ga ik morgen weer verkassen. Ik ga naar het oosten rijden naar het plaatsje Logroño in de Rioja streek. Ik ben benieuwd wat me daar weer te wachten staat!

Restje Cangas en Leon in volle glorie

Gisterochtend afscheid genomen van Cangas de Onis. Wat een naam he voor een plaatsje? Maar als ik je vertel dat Cangas valllllei betekent ( voor alle zekerheid maar een paar ellen extra!) in het Asturisch of Asturiaans, dat weet ik niet en Onis water in het Keltisch, dan is het meteen duidelijk toch?

Nog even op de plaatselijke zondagsmarkt geweest. Ik ben niet zo van markten, maar ik had gehoord dat er hier een gedeelte was waar de boeren uit de omstreken hun waren verkochten en dat vind ik wel leuk. En inderdaad het barstte van de stalletjes met kazen, ontzettend veel kazen. Dat is hier nu eenmaal voor. Ook ontzettend veel soorten bonen. De meesten kende ik niet. En ook heel veel soorten hammen. Nou dat is echt Spaans!

En toen was Cangas ook al weer geschiedenis. Wat een enig plaatsje! Ja ik weet dat ik in herhaling verval als ik steeds maar aan het miauwen ben over die enige plaatsjes, maar het is gewoon zo. Het ene is nog leuker en sfeervoller dan het andere.

Toen was Leon aan de beurt. Mijn hoofdreden om hier naartoe te gaan was de kathedraal daar. Ik heb daar tijdens de kunstgeschiedenis cursus bij Wout veel over geleerd, dus wilde ik hem graag in het “eggie” zien. Ik reed dus naar mijn volgende airbnb: villa Esmeralda in de Calle Rey Emperador. Nou dat zijn toch klinkende namen, dat belooft een prachtig verblijf! Kwam ik me toch in een achterbuurt terecht! Heel unheimisch! Dat heb ik nog nooit eerder meegemaakt. In de advertentie stond dat het een kwartier lopen was naar het oude centrum. Een jongen,Walter,stond me op te wachten. Het onderkomen was heel ruim, maar het was in een soort kelder met een klein raam. Als ik naar buiten keek was er een binnenplaatsje met niks en een meters hoge stenen muur eromheen. Ik vond het net de Bijlmerbajes. Het was heel donker binnen. Ik vond het 3x niks. Bovendien was hier ook geen wifi, er lag geen kaart van de stad, wat eigenlijk altijd wel het geval is. Nou ja, Walter exit en ik ging zo gauw mogelijk naar buiten om het kwartiertje te lopen naar de oude stad. Het was toen rond 16.00 uur. Er liepen allemaal onduidelijke types door die buurt. In ieder geval heb ik daar geen Spanjaard gezien. Het kwartier lopen bleek ruim een half uur en ik moest steeds vragen waar de oude stad was, omdat ik geen idee had welke kant ik op moest. Ik moest dus heel goed opletten hoe ik liep, want ik moest ook weer terug zien te komen. En het was bloedheet. Eenmaal in het stadje kwam ik langs een schattig pleintje San Isidoro met een schattig hotelletje:Boccalino. Daar heb ik een kaart gevraagd. Toen kon ik me tenminste oriënteren. Wat een fantastisch sfeervolle stad. Het oude deel is praktisch autovrij en overal zijn pleintjes vol met barretjes, enig!! Ik heb daar wat gegeten en ben toen weer teruggelopen, want ik wilde voor donker weer in mijn kelder zijn. Ik verveelde me kapot en ben van ellende maar gaan slapen. Vanmorgen heb ik besloten dat ik daar niet wilde blijven. Weet je door zo’n stad slenteren is best vermoeiend dan is het fijn om even naar je kamer te kunnen gaan, maar dat was gewoon te ver om steeds heen en weer te lopen in die hitte. Ik heb het eerder genoemde hotel Boccalino gebeld en daar een kamer voor 2 nachten gereserveerd. Heeeeeeeerlijk. Alles op een paar minuten lopen bij de hand. Wel zonde van het geld natuurlijk, maar ja, dan eet ik maar een paar dagen bietjes!

Vanmiddag het hoofddoel bezocht van mijn verblijf hier: de kathedraal. Een beauty van een gebouw in puur gotische stijl. Zoooo mooi. De bouw is begonnen in 1205. Ze hebben er maar 50 jaar over gedaan toen was hij klaar.

De gotiek komt na de Romaanse periode en voor de Renaissance, zo midden 12de eeuw tot begin 16de eeuw. De eerste gotische kathedraal is gebouwd in Saint Denis in 1135. De moren waren eindelijk verdreven en er ontstond een nieuw elan. Net als nu hadden hotemetoten behoefte om zich van anderen te onderscheiden door “landmarks” zoals bijv. het Centre Pompidou in Parijs of het Guggenheim in Bilbao. In die tijd deed men dat door steeds mooiere, hogere kathedralen te bouwen. In Saint Denis werden de Franse koningen begraven, dus is het niet zo gek dat de bouw daar begon. In honderd jaar zijn er over heel Europa 200 gotische kathedralen gebouwd. En dan te bedenken dat gotisch eigenlijk een scheldwoord was! Het deed denken aan de Goten en dat waren barbaren. Velen vonden die stijl dus in het begin lelijk. Men was gewend aan de gebouwen met heel dikke pilaren en ronde bogen. Die waren nodig om de enorme gewelven te dragen. Kenmerkend voor de gotiek is de lichte constructie in de gebouwen. Om de gewelven te dragen maakte men toen steunberen aan de buitenkant, zodat de pilaren binnen heel ijl konden zijn. Bovendien konden de zware muren vervangen worden door glas, waardoor het licht de kerk kon binnen komen. Lichtval werd een obsessie. Het had een belangrijke religieuze betekenis, want in de bijbel zijn de eerste woorden:”In den beginne was er licht! Het licht moest zorgen voor de juiste atmosfeer om te bidden. Het moet voor de middeleeuwse mens een overrompelende ervaring zijn geweest, gewend als hij was aan duisternis. De kathedraal in Leon heeft bijna 2000 vierkanten meter aan glas-in-lood ramen. Onvoorstelbaar mooi! Maar het gebouw is ook heel fragiel. Er is gebouwd op vroegere Romeinse thermen, dus de fundering is eigenlijk al niet goed. Bovendien is er een slechte steensoort gebruikt. Dat het gebouw nog staat mag een wonder heten. Vooral toen een of andere gek had bedacht om de koepel in het midden van de kerk te vervangen door een barokkoepel! Veel zwaarder! De pilaren konden het gewicht niet dragen en bijna was de hele boel als een kaartenhuis in elkaar gezakt! Ook nu nog wordt er steeds gerestaureerd. De westgevel was nu voor een groot gedeelte aan het oog onttrokken door bouw werkzaamheden. Vanavond tijdens de ondergaande zon kleurde de muren roombotergeel, schitterend! Zo meteen een beetje kunstgeschiedenis erbij :-)

Beetje grot en Picos

Hoi hoi daar ben ik weer! Nee ik was niet ziek en ik was ook niet dronken!!!! In het huis van Teresa, waar ik nu verblijf is geen internet. Hoe is het mogelijk he in deze tijd!

Ik zit nu in een barretje en drink een tinto de verano en heb daardoor meteen verbinding.

Oh ik heb zulke leuke, intensieve dagen achter de rug! Het begon donderochtend. Ik heb toen een grot kunnen bezoeken met echte prehistorische tekeningen van rond de 45.000 jaar oud. De grot heet Monte Castillo. Niet zo bekend, dus ook niet zo druk. Wat ik niet wist is dat er honderden grotten met tekeningen zijn gevonden in Noord Spanje en Zuid Frankrijk. Er zijn er maar een paar bekend. Het is heel apart om daar te staan en te weten dat een hand van zoveel duizenden jaren oud die schilderingen heeft gemaakt. Ze zijn wel wat vaag, maar ja wat wil je? Na zoveel jaar! Eigenlijk zijn het altijd dieren, bizons, herten en meer van dat spul wat er toen rond liep. Kenners kunnen aan de afbeeldingen traceren hoe oud ze zijn. Wat ik nog nooit had gezien was dat hier heel veel handen op de muren stonden en dan in negatief. Dus hand op de muur en eromheen verf. De kleuren zijn eigenlijk altijd zwart, wit en vele tinten rood tot oranje. Daarvoor gebruikten ze houtskool en oker wat ze mengden met andere mineralen. Ook was er een muur, waar allemaal volmaakt ronde stippen op waren geschilderd, zo groot als een rood stoplicht zeg maar. Niemand weet wat die stippen betekenen.

Daarna ben ik langs schattige kustdorpjes naar Cangas de Onìs gereden, waar ik nu dus zit te typen. Dit dorpje ligt in Asturias en hier noemen ze de streek Picos de Europa. Het is een heel bijzonder berggebied, wat zich uitstrekt over Cantabrië, Asturië en Léon. Hoe dichter bij de zee hoe meer het regent en hoe groener het is. Dat gedeelte heb ik gisteren bezocht. Het is maar 20 minuten rijden naar de zee. Ongelooflijk dat je op zo’n korte afstand in zo’n totaal ander landschap terecht komt. Ik heb een prachtige wandeling gemaakt langs een aantal gletsjer meren. Bij het begin van het stadje stond al aangegeven dat je niet met eigen auto naar de meren kunt, maar dat je met de bus moet gaan. Nou dat is maar goed ook. Er komen zoveel mensen op af en de weg is smal met veel haarspelden. Als iedereen met eigen auto zou gaan komt alles tot stilstand. Ik ging dus met de bus en niet zo’n kleintje, maar het zijn grote bussen van de Alsa maatschappij. In het ruim hebben ze benches voor als je een hond mee wilt nemen. Ik rijd zelf altijd graag haarspelden, ook deze vakantie weer, maar met zo’n grote bus dat is andere koek. Wat een gemanoeuvreer! De chauffeurs hebben walkie talky’s om onderweg te overleggen wie er als eerste de bocht om kan gaan. Het is heel apart dat het lijkt of de helft van de bus boven het ravijn hangt. Je kijkt dan zo de diepte in. De bussen hadden dus wel af en toe een tegenligger, maar wat helemaal apart was, was dat er soms een aantal koeien rustig in de bocht op de weg lagen te herkauwen! Toeteren hielp niet veel, dus het was wachten totdat de dames plaats wilden maken. Je struikelt hier werkelijk over de koeien, schapen en geiten. Asturias is niet voor niks bekend om zijn kaas.! Het was gisteren toch een speciale dag: alweer de vierde verjaardag van Jan! Hij was heel dicht bij me en ik had me geen mooiere plek kunnen wensen om aan hem te denken. In dit prachtige berglandschap, waar hij ook zo van hield! Ik heb me een slag in de rondte gewandeld helemaal om die meren heen. Ik was ongeveer 5 uur bezig, met stops natuurlijk he ;-) ik kon gewoon met mijn Teva’s wandelen, want de weg was goed.

‘sAvonds had ik een excursie geboekt waarbij we meer te weren zouden komen over kaas en cider maken. Het begon om 19.00 uur en het tourist office zei dat het 20 minuten rijden was. Dus ik sprong rond 18.30 uur in mijn auto, stelde de GPS in, nou niet dus!!! Het was zo’n klein dorpje, dat pakte hij niet!!!!!!! Toen maar op de kaart gekeken, maar het was veel verder rijden! Ik scheurde over de weg, bijna een piepklein bordje voorbij waar het dorpje Asiego op stond. Ik kon nog net mijn stuur omgooien. En toen was het nog 5 kilometer omhoog met allemaal haarspelden. Ik had ook geen idee waar het was, maar ja, het dorpje was zo klein, dat ik meteen naar het eerste het beste groepje toestapte en ja hoor dat was de excursie. Alleen maar Spanjaarden en alles dus in het Spaans. Ik was al met al 15 minuten te laat, maar dat was niet erg, want ik begreep er werkelijk geen bal van wat die man allemaal vertelde. Wel als het over die kaas ging, maar hij haalde er van alles bij, vertelde iemand. We kregen allemaal een stok, want er moest gewandeld worden! Ik had daar helemaal de goede schoenen niet voor aan en ik had al zoveel gewandeld!!!!!!!! De omgeving was echt schitterend!!!!! En die man bazelde maar door. Ik stierf van de honger en ik was best moe. Het bijzondere van die kaas daar is dat hij heel langzaam rijpt in grotten en in verlaten mijnen. Er was daar vroeger heel veel mijnbouw (ijzer, zink, lood, mangaan) Wel een leuk gezicht die kazen in die grotten. De foto is niet zo duidelijk. Ondertussen kleurden de bergen zacht oranje. Ik heb dat nog nooit gezien. Het is kalksteen en op die plek kregen ze dus die kleur! Iedereen stierf onderhand van de honger en toen moesten we nog naar de cider. Dat duurde ook weer een uur en toen eindelijk gingen we aan tafel. Dat was bij de prijs inbegrepen. Toen was het inmiddels 22.30 uur. Het was een echte sidreria. Die zie je hier heel veel. Er staat dan een apparaat op tafel waar je een fles cider inklemt. Aan de andere kant komt het glas schuin te staan. Je duwt dan op een handle en dan komt er cider in het glas, wat gaat schuimen. Ongeveer 3 cm. En dat wordt steeds herhaald. De hele tafel stond vol met allerlei lekkere, soms onbekende hapjes. Ik kreeg uitleg van mijn medetafelgenoten. Alles smaakte heerlijk en op een gegeven moment zat ik propvol!! Maar.......... dat bleken alleen de voorgerechten te zijn!!!!! Er zouden nog bonen en vlees en een dessert komen....... Het was toen 00.15 uur!!!!!!! En ik moest natuurlijk dat hele stuk met die haarspelden in het donker gaan rijden. Ik ben toen maar weggegaan. Het was aardedonker in het dorpje en ik kon bijna de auto niet terugvinden, want ik had in mijn haast niet goed opgelet waar ik hem had neergeknald. Nou ja, jullie krijgen dit bericht, dus het is goed gegaan!

Vandaag een echte bergtocht gemaakt met de wandelschoenen aan. Het was maar goed dat ik daar voor gekozen had, want dat was hard nodig. Ik ging naar het meest afgelegen stadje hier, waar geen weg naartoe gaat. Het heet Bulnes. Onvoorstelbaar hoe mensen zich hier ooit hebben kunnen vestigen. Ik moest ernaar toe met een soort treinstel. Die overbrugde in 7 minuten 400 meter. Het was net de metro, want hij ging de hele tijd door een tunnel, die ze door de bergen hebben gehakt. Ik had ook naar Bulnes kunnen lopen, maar dat zag ik niet zitten. Bulnes bestaat welgeteld uit 10 huizen. Half in de rotsen gebouwd en half uit stenen, die daar genoeg voor handen zijn. Helemaal omringd door ruige, bijna kale bergen. Onvoorstelbaar mooi. Overal hoorde je water stromen. Enorm veel beken klaterden van de bergen naar beneden. Alle tien de huisjes zijn nu restaurantjes! Heel kleinschalig en sfeervol. Maar ja, alweer een dorpje waar het oorspronkelijke leven uit is verdwenen. Na een broodje(!!!!!!!!!!!) (zie foto) met pittige kaas begon ik aan de afdaling. Die kaas smaakt als Roquefort, maar veel pittiger.

Daar ging ik, mijn eerste bergtocht in mijn eentje. Ik merkte dat ik heel voorzichtig was. Veel voorzichtiger dan vroeger. Ik was me er constant van bewust dat ik niet mocht uitglijden of vallen. En die kans was heel groot, want het pad was geen pad, maar alleen maar stenen, keien, stenen, keien. Soms heel glad. Mijn val van een paar jaar geleden speelde ook een rol. 1 keer je nek breken in een mensenleven is wel genoeg! Dus heel voorzichtig ben ik naar beneden gehobbeld. Rechts was de rots en links was de afgrond. Hekjeshebben ze hier nog nooit van gehoord ;-)

Al met al was het zwaar, maar faaaaaaantaaaaaaastisch!!!!!!!! Dat ruige landschap, die klaterende beken, die schitterende bloemen!!!!!!! Ik heb er ongeveer 3 uur over gedaan om weer bij de auto te komen.

Zo zijn jullie er nog???????? Tja, drie dagen in 1 mail gepropt.

Morgen ga ik Asturias verlaten en kom ik in Leon terecht. Ik ga een beetje richting huis. Niet dat ik me verveel, maar ja, het is overal zo mooi, dat ik er wel weken wil blijven. Maar voor een eerste indruk is het prima zo. Galicië bewaar ik voor een volgende reis in combinatie met Noord Portugal.

Grotten en valleien

Vanochtend ben ik eerst naar de grot van Altamira gegaan. Dat is hier 2 kilometer vandaan. Het is een nepgrot naast de echte. Maar het werd in de echte zo druk, dat de kleuren van de rotstekeningen snel verbleekten. Er mogen nu nog maar 5 mensen per week in. Ik ben toch naar de nepgrot gegaan en ik heb daar geen spijt van. Ze hebben zo mooi het leven van toen in beeld gebracht: met hologrammen zie je de mensen voor de grot zitten rondom een vuur en ze zijn aan het koken, vuistbijlen aan het maken enz. De rotstekeningen zijn ook minutieus  nagemaakt, maar er wordt ook duidelijk gemaakt welke materialen ze gebruikten en hoe ze de “verf” aanbrachten. Er zijn ook duizenden voorwerpen in de grot gevonden. Veel gereedschappen, sieraden, gebruiksvoorwerpen. Die zijn wel allemaal echt. Ik vond het dus wel een meerwaarde hebben om dit gezien te hebben.

De tekeningen dateren van 13.000 tot 15.000 jaar geleden. De grot is ongeveer 12.000 geleden ingestort en tot 1879 wist niemand van het bestaan. De tekeningen zijn dus uitstekend geconserveerd. Zo goed zelfs dat de ontdekker werd uitgemaakt voor een vervalser! Niemand had namelijk ooit zoiets gezien. Later doken er veel meer grottekeningen op, ook in Frankrijk en toen moest men wel erkennen dat de tekeningen echt waren! De goede man was toen al 15 jaar dood.

Maar ja, het zat me toch niet lekker dat het een nepgrot was. In heel Cantabrië zijn nog 17 grotten gevonden. Een aantal is te bezoeken en wat blijkt: die tekeningen zijn veel en veel ouder zo’n 65.000 jaar! Ik was toch al van plan om het achterland van Cantabrië te gaan bezoeken en dan zou ik wel langs zo’n grot komen. Nou het was een schitterende tocht. Oh wat is het hier mooi. Het zijn eigenlijk allemaal valleien, die door tunnels en viaducten met elkaar verbonden zijn. (Proef even dat woord “vallei..........) Heel lieflijk allemaal. Ook nog het begin van de rivier de Ebro bezocht. Een onooglijk stroompje, wat verderop een van de grootste rivieren van Spanje zal worden. Ik kwam door de schattigste dorpjes. Ik had overal wel willen blijven, maar ja ik was op grottenjacht.

Het lieflijke verdween en het werd echt een ruig, kaal berglandschap. Daar zaten die tekeningen dus verstopt! Nergens was een bordje te bespeuren met een aankondiging van de grot. De weg werd steeds smaller, er kwamen steeds meer haarspelden en het asfalt was verdwenen. Nou ik dacht wel dat het geen grot was waar hordes toeristenbussen zouden komen. Dat was gewoonweg onmogelijk! Ik moest er zelf al niet aan denken als ik een tegenligger was tegengekomen. Je kon elkaar echt niet passeren. Dus zou er eentje achteruit moeten, geen pretje met zo’n steile afgrond naast je. Maar ok dat gebeurde niet. Wel moest ik regelmatig stapvoets rijden, omdat er een kudde paarden of koeien rustig midden op de weg liepen te kuieren. Nou ja, alleen kalmte kan je redden! Onderweg een paar keer gevraagd naar die grot. Ja hoor ik ging de goede kant op! Eindelijk kwam ik bij een parkeerplaats, die helemaal leeg was. Dat beloofde niet veel goeds. Het bord met de naam van de grot was helemaal verbleekt. Ik heb me rot gezocht, maar ik kon nergens een ingang vinden en er was helemaal niemand om het te vragen. Helaas, helaas, ik moest onverrichter zake omkeren :-(

Maar er is hoop: ik zag in mijn boek dat er hier in de buurt ook nog grotten zijn, die ik kan bezoeken. Dat staat morgen als eerste op het  programma. En dan ga ik Cantabrië verlaten en reis ik door naar Asturias.

Vandaag geen foto’s. Het landschap is zo mooi, dat is niet in een foto te vangen en foto’s van een nepgrot, daar zitten jullie niet op te wachten.

Capricho en Palacio Sobrellano in Comillas

Ik had grootse plannen voor vandaag. Een autotochtje door het prachtige Cantabrië. Het is hier zo mooi. Weer een beetje Oostenrijk, maar altijd weer de zee in de buurt. Trouwens het plaatsje waar ik overnacht heet: Santillana del mar, maar het ligt helemaal aan de zee!! Beetje raar toch? Hetzelfde als dat Zandvoort aan Zee niet aan zee ligt! Afgelopen nacht was het noodweer. Maar vandaag was het weer prachtig. Wel af en toe bewolkt maar zo’n graadje of 23. Heerlijk om wat te doen. Ik zag wel op het nieuw dat het overal spookt in Noord Spanje. Het prachtige plaatsje Olmite in Navarra, waar ik vorige week nog was heeft nu te kampen met overstromingen. Voor alle plaatsen waar ik nog naartoe wil zijn noodalarmen afgegeven. Nou ja, ik zie wel waar het schip strandt.

Maar voordat ik vandaag met mijn rondrit zou beginnen wilde ik eerst nog even het plaatsje Comillas aandoen. Dat zouden heel mooie huizen staan had ik ergens gelezen. Nou, dat heb ik geweten. Ik ben er de hele dag gebleven zo fantastisch was het daar. Allereerst ligt het aan zee en dan kan het bij mij al niet meer stuk en.......er was een gebouw van Gaudi. Ik wist niet dat Gaudi ook buiten Barcelona gebouwen had ontworpen. Het gebouw is een klein paleisje voor een vrijgezelle dandy, Maximo Diaz de Quijano, die schathemelrijkwas geworden in Cuba.

Het gebouw heet:”El Capricho” (wat “gril” betekent) en is gebouwd in een parkachtige omgeving, naast een ander paleis, waarover straks meer. Gaudi was toen 28 jaar en nog helemaal niet zo bekend. Het is het eerste huis wat hij ontwierp. Het is een mengelmoes van stijlen: middeleeuws, catalaans, moors en fantasie- elementen. De buitenkant is gemaakt van rode baksteentjes, veelvuldig onderbroken door zonnebloemtegels en rijk versierd met smeedijzeren hekwerk. Het geheel wordt omzoomd met een prachtige tuin, waar nu de hydrangea’s in rose, rood en blauw in bloei staan. Het is een heel apart, gezellig huis. Binnen is voor de plafonds en de vloeren hout gebruikt. Gaudi heeft ook de meubels ontworpen, het hang- en sluitwerk, echt alles. Alle kamers liggen aan een ronde gang. De slaapkamer is op het oosten, waar het ochtendlicht binnenkomt. Alle kamers hebben een smeedijzeren balkon, waar een bankje in is gemaakt. Zo origineel!

De arme Maximo had behalve centjes ook een enge ziekte uit Cuba meegenomen. Toen het huis net af was is hij daar geheel alleen gestorven!

Naast het huis van Maximo staat een gigantisch paleis: Palacio de Sobrellano. Waarom is er nou juist op die plek bij dat minuscule dorpje een paleis gebouwd? Nou, dat zit zo: Antonio Lopez woonde met zijn ouders in Comillas. Pa ging dood, toen hij 4 was. Ma en de kinderen hadden het arm. Antonio was slim en maakte binnen de kortste keren fortuin in Zuid Amerika. De koning kreeg dat te horen en bombardeerde hem meteen tot markies. Ze werden vrienden voor het leven. Antonia liet een paleis bouwen in zijn geboortedorpje in de hoop dat de koning en zijn vrouw er zouden komen logeren. De koning heeft de eerste steen gelegd. Het is een prachtig geheel geworden in neo gotische stijl. Helaas overleed de arme Antonio voordat het gebouw klaar was. Een paar maanden daarna overleed ook de koning.

Ik ben uren in die twee gebouwen geweest. Het was zo interessant. Ook het stadje was enig! Ergens moest ook nog een poort zijn, die door Gaudi was gemaakt en die wilde ik natuurlijk ook spotten. Na heel veel vragen en zoeken heb ik hem uiteindelijk gevonden. Kijk maar op de foto: hij heeft 3 ingangen: de grootste voor voertuigen, de tweede voor mensen en de derde(een rond gat) voor vogels!!!!!! Grappig he?

Tja en toen was de dag alweer bijna om. Er moest nog gegeten worden. Het minst leuke onderdeel van de dag. Vroeger was dat een van de hoogtepunten van de vakantie gezellig met elkaar eten. Nou in je eentje eten: het went gewoon niet. Ik zat in een beeldige patio met allemaal bloemen, lekker eten, maar er is gewoon geen zak aan! Maar ma, het is niet anders en van de rest van de dag geniet ik erg. Ik ben ruim een week onderweg en ik heb zoveel fantastische dingen gezien, daar ben ik blij om.