Vanochtend om 10.00 uur naar Bilbao vertrokken. Ik had besloten om langs de kustweg te gaan. Dat is wel een heel eind om, maar het leek me leuk om langs die schattige kustplaatsjes te rijden en daar dan koffie te drinken en te lunchen.

Zo gezegd zo gedaan. Maar mijn GPS je had er niet zo’n in vandaag. Na een tijdje ontdekte ik dat ik al drie keer over dezelfde rotonde was gereden en dat de afstand naar Bilbao nog steeds dezelfde was. Natuurlijk ligt dat niet aan mijn GPS, maar aan mij. Zeker een afslagje over het hoofd gezien! Nou dat is hier niet zo gek, want het is echt een wirwar van rotondes, wegen en weggetjes. Het lukte me gewoon niet om naar Ondarroa te komen. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Nou ja, dan maar Zumaia ingetoetst, ook aan die kustweg en dat lukte wel. Ik had wel ongeveer een uur verloren door dat fout rijden. Het was ook nog eens enorm druk op de weg.

Dus had ik enorme trek in koffie gekregen en ik had ontiegelijke dorst. Mijn water was op, maar ik dacht dat koop ik wel in het eerste de beste dorpje. Nou vergeet het maar! Die dorpjes zijn zo klein en er zijn zo veel mensen die er naartoe willen dat ik werkelijk nergens een parkeerplek kon vinden! Dus dan maar weer doorrijden naar het volgende dorpje. De weg was schitterend: hoog boven de blauwe oceaan met blinkend witte stranden en een felblauwe lucht erboven. Helemaal top! De weg liep door bossen en alpenweiden. Echt het is zo vervreemdend om links die alpenweiden met de koeien te zien en dan beneden de zee. En daartussendoor prachtige bossen, die helemaal doorliepen tot aan het strand. Voor diegenen onder jullie, die niet kunnen kiezen tussen bergen, bossen en zee, moeten echt hier naartoe gaan.

Ondertussen zag ik sterretjes van de dorst. Onderweg was helemaal niks te koop en die dorpjes zaten vol. Het laatste dorpje, Lekeitio, was mijn laatste redding! Ik moest en zou wat drinken al moest ik de auto op zijn kant parkeren. En ik had geluk! Precies voor een strandtent ging iemand weg en ik weet niet hoe snel ik die auto heb ingeparkeerd. Helemaal schots en schoof, maar dat donderde even niet.

Oh, wat smaakte dat watertje lekker!!!!!!!!! En het volgende ook en.......... enz.

Toen op naar Begoña, de eigenares van mijn airbnbietje in Bilbao. Nou dat ging ook niet zonder slag of stoot, maar o.k. Ik ben er gekomenen ze stond me al op te wachten. Nou jongens, ik zit me toch op een superleuk plekje: aan de rivier in een oud vissershuisje. Eeeeeeeenig!!! Met balkenplafond, houten vloeren, een prachtige woonkamer, slaapkamer, woonkeuken en badkamer. Helemaal voor mij alleen!

De bus stopt voor de deur om naar de oude stad te gaan. De wijk waar ik nu ziet is de oude dokkenwijk, waar de schepen aanmeerden, gelost en geladen werden, vooral wol en ijzererts en gerepareerd werden en nieuw gebouwd. Een heel levendige wijk dus. Maar doordat de nieuwere schepen steeds meer diepgang kregen konden ze die dokken niet meer bereiken. Dus hebben ze de boel verplaatst naar de monding van de rivier.

Nu is deze wijk heel hip geworden met leuke barretjes en musea o.a. het wereldberoemde Guggenheim. Van waar ik nu zit is dat normaal gesproken een kwartiertje lopen, maar omdat het zo bloedheet was heb ik er wel wat langer over gedaan. Maar ja, ik wilde het heel graag zien. Ik kende het natuurlijk van de foto’s, maar zo in het echt is het helemaal super! Morgen ga ik de binnenkant bekijken. Ik ben niet zo gek op moderne kunst, maar ik ga vooral voor de architectuur.

Wat echt supersonisch mooi is, is het kunstwerk “puppy” van Jef Koons. Een 12 meter hoog hondje helemaal bedekt met bloemen. Werkelijk schitterend. Het staat op het plein voor de ingang van het museum.

Ik sprak met Pilar, een 84 jarige dame, geboren en getogen in Bilbo. (zo noemen de Basken hun stad) Ze vertelde dat ik bofte, want binnen in die hond zit een heel ingenieus drainagesysteem en dat was kapot. Dus alle plantjes moesten verwijderd worden, het systeem gerepareerd en daarna weer opnieuw ingeplant. Dat was net 2 weken geleden gebeurd.

Een paar huizen bij mij vandaan is een echt Baskisch restaurantje. Dat vertelde Begoña. Ik was er om 19.00 uur, maar het ging pas om 20.00 uur open. In deze wijk zijn helemaal geen toeristen dus ze passen de etenstijden niet aan. Ik om 20.00 uur weer terug. Toen stonden er wel honderd mensen voor de deur, niet om daar te te gaan maar om te zingen. Een paar hadden een fluit, een trommel, een accordeon, tamboerijnen en nog wat onbekende instrumenten en iedereen zong uit volle borst de Baskische liederen mee. Ik keek mijn oven uit. Ik kreeg een tekstboekje in mijn handen gedrukt en voordat ik het wist stond ik Baskische liedjes te kwelen. Nou ja, de melodietjes waren simpel, maar dat Baskisch kreeg ik heel moeilijk uit mijn strot! Maar wel harstikke leuk! De eigenaar van de bar gaat dan rond met tapas voor de muzikanten en daarna vertrekken ze naar de volgende bar.

Ik heb lekker gegeten en nu ga ik vroeg slapen, want ik ben doodop!